قدرت ستاره ها، بیش از حد تصور است

به گزارش نوای پرنده پارسی، پژوهشگران دانشگاه جانز هاپکینز در آنالیز جدیدی دریافتند که استحکام ستاره ها به قدری است که تجزیه آنها به طور کامل صورت نمی گیرد.

به گزارش خبرنگاران و به نقل از ان بی سی نیوز، پژوهش جدیدی که در دانشگاه جانز هاپکینز (Johns Hopkins University) اجرا شده، نشان می دهد که ستاره ها، محکم تر از حد تصور هستند و به همین دلیل، تجزیه آنها سخت است. پژوهشگران این دانشگاه با یاری یک روش جدید رایانه ای، ساختار سنگ ستاره ها و برخورد آنها را شبیه سازی کردند.

یافته های این پژوهش می تواند به ایجاد راهبردهای تأثیر و انحراف ستاره ها یاری کند و درک پژوهشگران را در خصوص شکل گیری منظومه شمسی افزایش دهد.

چارلز ال میر (Charles El Mir)، نویسنده ارشد این پژوهش گفت: ما پیشتر باور داشتیم که هر چه جسم بزرگ تر باشد، تجزیه آن ساده تر است زیرا اجسام بزرگ معمولاً شکاف هایی در خود دارند اما یافته های این پژوهش نشان می دهند که ستاره ها قوی تر از حد تصور ما هستند و برای تجزیه کامل، به نیروی بیشتری احتیاج دارند.

پژوهشگران در آنالیز های پیشین، مواد فیزیکی مانند سنگ ها را در مقیاس آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار دادند اما نمی توان گفت که این مطالعات در خصوص اشیای بزرگی مانند ستارگان نیز صدق می نماید.

ال میر و همکارانش در این پژوهش جدید، با یاری یک مدل رایانه ای موسوم به تانگو- رامش (Tonge-Ramesh) کوشش کردند آنالیز های خود در خصوص ستارگان را به صورت جامع و در مقیاس کوچک تر هنگام رخ دادن برخورد آنها انجام دهند. مدل های پیشین نمی توانستند این کار را به صورت کامل انجام دهند.

ال میر اضافه کرد: سوال اصلی ما این بود که برای تجزیه یک ستاره، چه میزان انرژی مورد احتیاج است.

پژوهشگران، شبیه سازی با این مدل را در دو مرحله کوتاه مدت و بلندمدت انجام دادند. مرحله نخست که مرحله کوتاه مدت است، به سرعت و بلافاصله پس از رخ دادن برخورد صورت گرفت که در کسری از ثانیه اتفاق می افتد. مرحله دوم یعنی مرحله بلندمدت، تأثیر جاذبه را بر قطعات جداشده از سطح ستاره آنالیز می نماید که طی ساعت ها پس از برخورد رخ می دهد.

در مرحله نخست و پس از رخ دادن برخورد، میلیون ها شکاف در ستاره شکل می گیرد. این مرحله از مدل، شکاف ها را به صورت انفرادی مورد آنالیز قرار می دهد و الگوهای کلی شکل گیری شکاف ها را انتشار می دهد. این مدل جدید نشان می دهد که برخلاف تصور پیشین، با رخ دادن یک برخورد، کل ستاره تجزیه نمی گردد.

این پژوهش، در مجله Icarus به چاپ رسیده است.